Project F - Untitled

Συμμετέχουν:

Αθανασιάδου Ευαγγελία

Αλεξίου Αντιγόνη

Μπαλτάς Μπάμπης

Παπαδοπούλου Μαρία

Σάρρα Ηλιάνα

Στρατάκη Ειρήνη

Τάκη Ελένη

Χριστοπούλου Ειρήνη

& ανώνυμη συνεργατική συμμετοχή

1η παρουσίαση έργου Ρέθυμνο 20/9/2021

                     

Το έργο αφορά μια εγκατάσταση στο χώρο (σε κάθετη διάταξη τύπου εκκρεμές), αποτελούμενη από δύο μέρη: το πάνω μέρος, ένα δίχτυ με τα θραύσματα από το δημόσιο χώρο. Το κάτω μέρος, αποτελείται από ένα κουτί (γυάλινο) το οποίο εμπεριέχει θραύσματα από τον ιδιωτικό χώρο.

Υφίσταται μια δυνητική απελευθέρωση; Τι θα συνέβαινε αν κάποιος έκοβε το δίχτυ;

Ένα πιθανό αποτέλεσμα θα ήταν η αποδέσμευση των θραυσμάτων αλλά και μια ενδεχομένη ρήξη στο γυάλινο κουτί..

Το γυάλινο κουτί διασφαλίζει το χωρικό όριο των αντικειμένων (του ιδιωτικού χώρου);

Συζητάμε άραγε το ζήτημα της ιδιοκτησίας; Έγκειται κάποια ανάγκη διατήρησης των ατομικών κεκτημένων; Υλικών και μη..

Στον αντίποδα, η διείσδυση του δημόσιου στο ιδιωτικό (χώρο) μήπως είναι κι αυτή μια δυνητική παραβίαση των κατασκευασμένων (πολυεπίπεδα) ορίων;

 

 

Άτιτλο

 Μια συμμετοχική προσέγγιση στην οποία οι συμμετέχουσες/ντες κλήθηκαν να συλλέξουν  θραύσματα (οπτικά/λεκτικά/υλικά) προερχόμενα από το δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο. Αφετηρία της παραπάνω προσέγγισης, ήταν το ερώτημα πώς σχετιζόμαστε με την ύλη στο δημόσιο/ιδιωτικό χώρο; Σκοπός της δράσης είναι να προβληματίσει με ένα παιγνιώδη τρόπο, σχετικά με το  πώς προσλαμβάνεται μια ελευθεριακή ή μη, κατάσταση και πώς συμβολοποιείται μέσα από τα θραύσματα. Η διεργασία του υλικού υλοποιήθηκε με εξ αποστάσεως συναντήσεις.

 Δέκα άνθρωποι κληθήκαμε να καταθέσουμε τεκμήρια, σε μια προσπάθεια αισθητηριακού στοχασμού γύρω από το θέμα της ελευθερίας, όπως αυτό μας αποκαλύπτεται στο δημόσιο χώρο αλλά και να ανασύρουμε μνήμες από τα συρτάρια του ιδιωτικού. Με αφορμή την έκθεση Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, επιμέλεια Τσουκνάκη Μαρία & Καλφούντζος Κων/νος στο Ρέθυμνο - Φορτέτσα (Αίθουσα Πυροβολικού - Σεπτέμβριος 2021) αναζητήσαμε θραύσματα από αυτούς τους χώρους.

Θραύσματα που σημαίνουν κάτι για εμάς, με ορισμένα από αυτά να καθρεφτίζονται και σε ευρύτερες - συλλογικές - νοηματοδοτήσεις. Συζητήσαμε, πίσω από τις οθόνες και παρουσιάσαμε τα στοιχεία της συγκομιδής μας. Ορισμένα από αυτά ήταν παρμένα από το παρόν, ενώ άλλα ήταν φυλαγμένα από πρότερες στιγμές του βίου. Κάθε θραύσμα και αφήγηση. Κάθε κείμενο, εικόνες – ήχοι- μυρωδιές – χάδια. Εικόνες δυνητικές, φλερτάροντας άλλοτε με την ουτοπία κι άλλοτε με πιο σκοτεινά παραμύθια. Μα και λέξεις, λέξεις κεντημένες με τρυφερότητα για την ύπαρξη, με θυμό, με απορία, με πένθος. Το μοίρασμα όμως είναι και οι φωνές. Οι φωνές, οι ψίθυροι, οι παύσεις, οι μελωδίες που σιγομουρμουρίζουμε από την πρώτη έως και την ύστατη κούνια.

Όλα αυτά συνομιλήσαν σε μια εγκατάσταση: από το δίχτυ που συγκράτησε τις εμπειρίες, το βλέμμα, το άγγιγμα στον δημόσιο χώρο μέχρι το χρυσό-διάφανο σεντούκι που αρχειοθέτησε τα ιδιόκτητα πορίσματα. Πιο δίπλα, ο πάγκος (δι)εργασίας των πάντων, με πρωτογενή υλικά (φτερά) αλλά και με επιμελημένα (μελάνι, διαβήτη, χαρτί) προ(σ)καλούσε σε ένα ατέρμονο παιχνίδι.

Σαν άλλη ναυαγός, επιστρέφοντας σε μια ψευδή Ιθάκη συνάντησα τα ίχνη των περιπλανημένων. Αισθάνθηκα δέος μπροστά στο πηγαίο, το ακαθόριστο, το ανοίκειο – παρότι είθισται να γαληνεύω με τα γνώριμα και θεμιτά συμβάντα. Όλα μου μοιάζουν λιγοστά, ύστερα από αυτό το κάτι. Ανίκανη να το ονοματίσω, μένω με την άγρια χαρά της ανακάλυψης, το σκίρτημα και τη ζάλη.

Κάποιες σκέψεις

 

Ελεύθεροι - πολιορκημένοι;

Αγκαλιασμένοι με την ατομικότητα μας και εγκλωβισμένοι σε μια βίαιη πάλη για την εξασφάλιση της βιωσιμότητας 

.. σκατά.

Ούτε να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου, Παρασκευή μεσημέρι μετά το σχολείο..

 

Σκέφτομαι το ξεκίνημα: στόχος μου ήταν να αποκαλύπτεται η πολυσημία και η ποικιλότητα στις νοηματοδοτήσεις, οι οποίες σκιαγραφούν τις ρουτίνες που διαβιούμε.

Αποφάσισα να μην περιοριστώ στη δική μου ματιά. Ήταν ευκαιρία να ενεργοποιήσω μια συνθήκη, η οποία θα επέτρεπε την πολυφωνία. Απηύθυνα κάλεσμα σε άτομα που σχετίζονται - ποικιλοτρόπως - με κοινά προς την τέχνη και τις ανθρωπιστικές σπουδές αντικείμενα.

Πρότεινα τη συλλογή θραυσμάτων (οπτικά/λεκτικά/υλικά/γραπτά) προερχόμενα από το δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο (όπως αυτοί ορίζονται από έκαστο άτομο). Αφετηρία της παραπάνω προσέγγισης, το πώς σχετιζόμαστε με την ύλη στον δημόσιο/ιδιωτικό χώρο.

Όσο για το έργο; Θαρρώ πως μπορεί να χαρακτηριστεί και συμμετοχικό. Βλέπεις, η νομαδική σύσταση της εφήμερης ομάδας, το σημείο στον χάρτη όπου συσσωρεύθηκε το υλικό μας, ο τόπος που εκτέθηκε και οι χρόνοι των επιμέρους συμβάντων ήταν αυτόνομες οντότητες. Ορισμένα από τα θραύσματα χρειάστηκε να διασχίσουν θάλασσα για να καταλήξουν στον προορισμό τους, ενώ κάποια άλλα με το πάτημα ενός κουμπιού, βρισκόταν ήδη σε αναμονή παραλαβής.

Ο βασικός χώρος, που ενεργοποιήσαμε από κοινού, ήταν ο ψηφιακός. Εκεί συναντηθήκαμε μέσα από τα θραύσματα μας: κάποιοι για πρώτη φορά και κάποιοι σε επαναλήψεις.

Εξακολουθώ να θέλω να αποφύγω, τη σύνθεση του υλικού σε ένα συμπαγές θεωρητικό σώμα. Παρότι είθισται να υφαίνουμε ν(ο)ήματα από ιστορίες ανθρώπων, να εικάζουμε, να ικανοποιούμε τις προβολές μας.. νομίζω πως – ουσιωδώς- κατέστη εφικτή, η ελάχιστη δυνατή παρέμβαση στο υλικό.

Άραγε η τελική μορφή του έργου επιτρέπει στον μετέχοντα να προβληματιστεί σχετικά με το πώς προσλαμβάνεται από τα άτομα (που συμμετέχουν) μια ελευθεριακή ή μη, κατάσταση; Καθώς και το πώς επιλέγουν να συμβολοποιήσουν - μέσα από τα θραύσματα -αυτή τη σύλληψη;

*Δείτε το υλικό της ομάδας εδώ

**Ακούστε το ηχητικό εδώ